انواع تلویزیون چیست؟|قسمت چهارم

انواع تلویزیون چیست؟|قسمت چهارم ،به طور متوسط ​​خانوارها هر 7 سال یک تلویزیون جدید می گیرند

و انتظار می رود با افزایش سرعت پیشرفت فناوری، این بازه زمانی کاهش یابد. این

خرید تلویزیون می تواند یک تجربه ناامید کننده باشد

زیرا انتخاب های زیادی وجود دارد و درک تفاوت ها برای تصمیم گیری می تواند سخت باشد.

برای مطالعه ی قسمت های قبل، کلیک کنید:

انواع تلویزیون چیست؟|قسمت اول

انواع تلویزیون چیست؟|قسمت دوم

انواع تلویزیون چیست؟|قسمت سوم

نمایشگر کریستال مایع (LCD)

تلویزیون های با کریستال مایع، شایع ترین نوع تلویزیون موجود در حال حاضر هستند. برای

اولین بار در دهه 1960 میلادی، فناوری LCD از ماده ای منحصر به فرد به نام بلورهای مایع استفاده می کند.

در این حالت، مولکول ها سیال هستند اما ساختار کریستالی خاصی را حفظ می کنند

به طوری که همه آنها به یک شکل جهت گیری می شوند.

برای LCD ها، هر پیکسل نمایشگر شامل چندین مولکول کریستال مایع دقیقاً جهت دار است که بین دو الکترود و دو فیلتر قطبش قرار گرفته اند.

هیچ نوری نمی تواند از آن عبور کند.

اما هنگامی که یک میدان الکتریکی اعمال می شود،

کریستال های مایع به یک درجه وابسته به ولتاژ اعمال شده می چرخند،

که باعث می شود مقدار متناظر نور در آن پیکسل از صفحه عبور کند.

بنابراین، با اعمال ولتاژهای مختلف به پیکسل های مختلف در سراسر صفحه، می توان یک تصویر را مشاهده کرد.

امروزه اکثر تلویزیون های LCD دارای نور پس زمینه با چراغ های LED هستند

و گاهی اوقات فقط به آنها تلویزیون های LED گفته می شود.

از ال سی دی تقریباً برای همه صفحه های تولید شده در دهه گذشته (دهه 2010)، از جمله، کامپیوترها، ساعت ها، تلفن های هوشمند استفاده شده است.

این امر تا حدی به دلیل تطبیق پذیری فناوری LCD است که به اندازه صفحه نمایش از ساعت های کوچک تا تلویزیون های بسیار بزرگ اجازه می دهد.

و برخلاف فن آوری های قبلی تلویزیون، صفحه های LCD همه تخت و سبک هستند.

LCD ها همچنین با کیفیت 1080p (1080 × 1920 پیکسل)، با نرخ تازه سازی فریم مشابه یا بالاتر از 60 هرتز تا 240 هرتز، بالاترین وضوح را در بین تمام فناوری های مورد بحث تاکنون ارائه می دهند.

تلویزیون های LCD همچنین دارای بازار رو به رشدی هستند،

از ویژگی های این مدل از جمله استفاده در درجه حرارت شدید، محافظ ضد آب میباشد.

صفحه نمایش دیود ساطع کننده نور (OLED)

نمایشگر دیود ساطع کننده نور (OLED) حاوی یک ترکیب آلی است که در پاسخ به الکتریسیته، نور را ساطع می کند.

این ترکیب آلی، که می تواند مولکول یا پلیمرهای کوچک باش ، در بین دو الکترود قرار دارد،

حداقل یکی از آنها برای مشاهده واضح ترکیب فلورسنت شفاف است.

بر خلاف LCD ها، از آنجا که ترکیب خود نور ساطع می کند، نیازی به نور پس زمینه نیست،

بنابراین OLED ها می توانند رنگ سیاه و سفید عمیق تری نسبت به صفحه نمایش LCD داشته باشند

و به طور کلی نسبت کنتراست بیشتری را در نور محیط نشان می دهند.

همچنین می توانند حتی نازک و سبک تر از LCD باشند زیرا لایه های فیلتر مورد نیاز نیستند.

اولین تلویزیون های OLED در سال 2012 وارد بازار شد

و از آن زمان به بعد رقیب ثابت تلویزیون های LCD است.

علاوه بر کیفیت بهتر رنگ، فناوری OLED امکان پاسخگویی بسیار سریعتر بر روی مکانیسم LCD را فراهم می کند.

از نظر تئوری OLED می تواند تصاویر را 1000 برابر سریعتر از LCD ها منتقل کند

و به سرعت تازه سازی 100000 هرتز برسد، اگرچه عملاً هنوز این امر محقق نشده است.

از آنجا که تلویزیون های OLED نیازی به نور پس زمینه ندارند،

آنها تقریباً 40٪ کمتر از صفحه های LCD مصرف می کنند

و در طولانی مدت در هزینه های شما صرفه جویی می کنید.

سرانجام، فناوری OLED هیجان انگیز است زیرا توانایی رشد در راه هایی را دارد که هنوز حتی نمی توانیم از آن تصویر کنیم.

دیود ساطع کننده نور کوانتوم (QLED)

نمایشگرهای دیود ساطع کننده نور کوانتومی (QLED) که فقط چند سال قدمت دارند، نسل بعدی نمایشگرهای LCD هستند.

نانوذرات ریز به نام نقاط کوانتومی در صفحه نمایش LCD اصلاح شده اند،

که به طور چشمگیری رنگ و روشنایی را بهبود می بخشد.

OLED ها هنوز نسبت کنتراست بهتری نسبت به QLED دارند،

اما صفحه های QLED می توانند بزرگتر باشند، عمر طولانی تری داشته باشند و حساس به سوختن نیستند.

به علاوه، تلویزیون های QLED مقرون به صرفه تر از تلویزیون های OLED هستند

و قیمت آنها بین LCD و OLED است.

منبع انگلیسی

با تشکر، پاسارگاد سرویس